بدون شک بازار موتورسیکلت‌های کروزر آمریکایی روز به روز داغ‌تر می‌شود و با توجه به این موضوع، شرکت سوزوکی قصد دارد با موتورسیکلت بولیوارد C90 Blacked-Out در این کلاس بدرخشد. شاهکار جدید موتورسیکلت‌ساز ژاپنی از پیشرانه ۱۴۶۲ سی‌سی V دوقلو قدرت می‌گیرد و همان طور که از نامش پیدا است، در بخش‌های مختلف پوشش مشکی دارد تا ظاهر شیطانی و هندلینگ تندوتیز خود را حفظ کند. سوزوکی، نمای سفت‌و‌سخت و جدی این موتورسیکلت را هم به‌عنوان اصلی اساسی حفظ کرده است.
هارلی دیویدسون بازار نوظهور و روبه‌رشد موتورسیکلت‌های سوزوکی در کشور هند را تهدیدی بزرگ قلمداد می‌کند؛ پس در آسیا هم سوزوکی رقابت سختی در پیش دارد. در اینکه سوزوکی محصول خوبی ساخته است تردیدی وجود ندارد؛ اما رقابت با محصولات آمریکایی تثبیت‌شده کار بسیار دشواری است. موتورسیکلت بولیوارد به‌نوعی مقلد هارلی دیویدسون FLST است و از همان فرمول پیروی می‌کند؛ تایر جلوی بزرگ، گلگیر پرحجم و پررنگ و دوشاخ‌های جادار با قطر زیاد جزو ویژگی‌های موتورسیکلت هارلی هستند. بنابراین اهمیت تقلید به‌عنوان بهترین و اولین راه رقابت با محصولات شرکت بزرگی همچون هارلی دیویدسون در این پروژه مشخص می‌شود.
طراحی
در قسمت جلو، طراحی خلوت، به خطوط اجازه می‌دهد تا گرداگرد پنل اطلاع‌رسانی و محفظه سوخت جریان یابند. این ویژگی تا زیر زین و در طول بال یا دوشاخ سفت‌و‌سخت کناری ادامه پیدا می‌کند. سوزوکی در طراحی قاب موتورسیکلت بولیوارد از مدل سافتیل (Softail) هارلی دیویدسون الهام گرفته است؛ چنین ظاهری ذهن را به سمت عصری که هارلی از قاب‌های محکم و نمای سریده (Glide) استفاده می‌کرد، هدایت می‌کند. تمام این جزئیات، بولیوارد را برای خریداران خاصی در بازار آمریکا، متمایز می‌کند.
تعلیق
در این بخش اولین کلماتی که برای توصیف موتورسیکلت به ذهن می‌رسد، «کوتاه» و «عریض» هستند. سوزوکی قابی سنگین با لوله‌های دوتایی و همینطور نگهدارنده‌ای (Cradle) دوبل برای پیشرانه بولیوارد در نظر گرفته و به حالت مخروطی آن را ادامه داده است تا ظاهر ریترو یا معاصری حاصل شود. بال کناری مثلثی به لطف هیدروک شاک مخفی در درون خود، تصویری وهم‌آمیز خلق می‌کند. این بال با وجود نمای سطحی خود، با نماهای ظاهری مرسوم‌تر قابل مقایسه است و قسمت پشتی را عاری از شلوغی و زیباتر کرده است.
اسلایدر‌های دوشاخ با قطر زیاد به همراه شرودهای (Shroud) فلزی، وزن قابل توجهی به قسمت جلو افزوده‌اند. تعلیق ۱۳ سانتی‌متری دوشاخ‌ها در سطوح ناهموار، حرکت راحتی را رقم می‌زند. تعلیق این موتورسیکلت با گزینه‌های تجملی یا تیونینگ خودکار سروکار ندارد؛ اما بولیوارد ۲۰۱۸ موتورسیکلتی نیست که به چنین موارد بی‌اهمیتی توجه کند.
تایر جلوی ۱۷ اینچی و تایر عقب ۱۶ اینچی باعث حرکت روان چرخ‌دنده می‌شوند. رینگ‌های مشکی بولیوارد، وزن بصری بیشتری به قسمت پایین اضافه می‌کنند. درست شبیه به تعلیق، ترمز‌های بولیوارد هم بدون هیچ گزینه مکمل و ریزسیستمی عرضه می‌شوند و در عین حال به‌خوبی وظیفه خود را انجام می‌دهند و کنترل خوب و پاسخ مناسبی هم دارند.
پیشرانه
مهندسان شرکت سوزوکی در انتخاب پیشرانه موتورسیکلت بولیوارد، فقدان اجزای فرعی و گجت‌های ترمز و تعلیق را مد نظر قرار داده‌اند. آن‌ها از پیشرانه بزرگ V تویین که کم و بیش به‌عنوان الگویی در موتورسیکلت‌های آمریکایی رایج است، استفاده کرده‌اند. اگرچه این ایستگاه قدرت‌رسانی در زاویه‌ای بیش از ۴۵ درجه (که در محصولات هارلی دیویدسون رواج دارد) تنظیم شده است؛ اما شبیه به یک دونات غول‌پیکر به نظر می‌رسد.
این پیشرانه در کلاس خود، بزرگ‌ترین نمونه نیست؛ ولی با حجم ۹۰ اینچ مکعب (۱۴۶۲ سی‌سی) برای ارضای نیاز راننده به سرعت و همینطور ایجاد محدودیت معقول، مناسب است. رادیاتور بزرگی که روی لوله‌های پایینی قرار دارد، وظیفه خنک کردن پیشرانه را بر عهده دارد و نسبت به سایر بدنه مخفی و نامحسوس به نظر می‌رسد.
طبق معمول، سوزوکی از پوشش سیلندر SCEM یا نیکل-فسفر-سیلیکون-کاربید و همینطور رینگ‌های کروم نیترید در راستای کاهش زوال مکانیکی حاصل از اصطکاک استفاده کرده است تا گرمای تلف‌شده از اجزای مکانیکی دور شود. ورود سوخت و هوا به پیشرانه توسط سیستم Auto Fast Idle مدیریت می‌شود. این سیستم دمای خنک‌کننده را می‌سنجد و با تعیین مخلوط مشخصی از سوخت و هوا، در حالت درجا و زمانی که پیشرانه خنک است، کارکرد روانی را رقم می‌زند. دریچه گاز دوگانه سوزوکی هم به لطف تسهیل ورودی بهتر، مچ راننده را یاری می‌دهد و قدرت نرم و کاربردی را براساس موقعیت چرخش مچ، ارائه می‌دهد.
سیستم دستیار کلاج سوزوکی، تعویض دنده و کشیدن اهرم کلاج را آسان‌تر و سبک‌تر می‌کند و البته یک وقفه ضروری کوچک را هم فراموش نکرده است. سیستم انتقال قدرت پنج سرعته هم سایر تجهیزات را تکمیل می‌کند و برای پرسه‌زنی در بزرگراه‌ها در دور معقول، دنده‌بندی شده است.
قیمت
مدل جدید سوزوکی C90 B.O.S.S حدود ۱۲,۴۴۹ دلار (اندکی بیشتر از سال گذشته) قیمت خورده است. گارانتی ۱۲ ماهه هم به خریدار عرضه می‌شود که برای چنین موتورسیکلتی بد نیست. بولیوارد در رنگ خاکستری و مشکی قابل سفارش است.
رقیب
برای کسی که نمی‌خواهد پول خود را صرف برند هارلی کند و در عین حال به کروزرهای آمریکایی علاقه‌مند است، بولیوارد B.O.S.S ارزش توجه را دارد. از آنجا که اولین نگاه عامل اصلی انتخاب خریداران است، بد نیست نگاهی به نمونه‌ای مشابه از موتورسیکلت‌های کروزر بیندازیم که علاوه بر شباهت زیاد به سوزوکی بولیوارد C90، رقیبی مؤثر در گروه کروزر به‌حساب می‌آید. این موتورسیکلت هارلی دیویدسون فت بوی (Fat Boy) نام دارد. بارزترین تفاوت طراحی آن با C90 در چرخ‌ها دیده می‌شود. جایی که C90 به صورت اسپوک‌دار عرضه می‌شود، درحالی‌که فت بوی روی رینگ‌های سوراخ‌دار خالص سوار است که جذاب به نظر می‌رسند؛ اما باد زیادی تولید می‌کنند. این اتفاق حسی شبیه به عبور در باد مخالف یا زمانی که بین ایالت‌ها جابه‌جا می‌شوید، دارد.
هر دو موتورسیکلت مرکز ثقل پایین و ایستایش عریضی دارند؛ اما ارتفاع محل نشستن هارلی (۶۶ سانتی‌متر) نسبت به بولیوارد (۷۲ سانتی‌متر) کمتر است. درحالی‌که هر دو خیلی به زمین نزدیک هستند، باید عرض آن‌ها را هم در نظر گرفت؛ چراکه تصویر پاهای راننده در دو طرف موتورسیکلت‌ها، با حالت معمولی متفاوت است.
طبق معمول، در بحث قیمت‌گذاری، هارلی خیلی حریص است. مدل ویوید سیاه هارلی دیویدسون فت‌بوی ۱۸,۹۹۹ دلار قیمت دارد و با اعمال گزینه‌هایی چون رنگ دلخواه و موارد امنیتی تا ۱۹ هزار دلار افزایش می‌یابد. سوزوکی C90 در حدود ۱۳ هزار دلار قیمت دارد و اگرچه در یک رنگ عرضه می‌شود، اما در حدود ۵ هزار دلار ارزان‌تر است. شاید همین تفاوت قیمت و سایر ترفند‌های سوزوکی برای رقابت با هارلی بتواند خریداران آمریکایی را به سمت این برند جذب کند.
نظر شما در این مورد چیست؟