روز علوم اقلیمی (CSD)، رویدادی سالانه است که در آن، دانشمندان و اعضای کنگره و کارمندان بخش علوم اقلیمی با یک دیگر دیدار می‌کنند. در نخستین دیدار روز علوم اقلیمی در سال ۲۰۱۱، یکی از کارمندان جمهوری‌خواه در واکنش به اطلاعات بی‌طرفانه‌ای که توسط گروهی از دانشمندان ارائه می‌شود، می‌گوید:
شما دانشمندان خود را دارید؛ ما هم دانشمندان خودمان را.
جلسه روز علوم اقلیمی در سال جاری، نشان داد که چقدر اوضاع تغییر کرده است. بحث‌های جلسه سال جاری، مفیدتر بود و جمهوری‌خواهان واکنش بهتری داشتند.
با این حال، هنوز هم شکاف عظیمی میان دیدگاه جامعه‌ی علمی در مورد تغییرات اقلیمی و دیدگاهی که قانون‌گذاران در جامعه حفظ می‌کنند، وجود دارد. جمهوری‌خواهان نمی‌توانند جلوتر از هم‌حزبی‌های خود حرکت کنند؛ در واقع یکی از چالش‌های پیش روی آن‌ها، عدم وجود پتانسیلی برای پیشرو بودن است. به‌عنوان مثال، می‌توان به سرنوشت باب انگلس در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد. انگلس از جمهوری‌خواهان پیشرویی بود که در مورد تغییرات اقلیمی، دیدگاهی جلوتر از زمان خود داشت. بسیاری این دیدگاه جلوتر از زمان او را دلیل شکستش در انتخابات حزب جمهوری‌خواه می‌دانند.
قانون‌گذاران چگونه می‌توانند در بحران عظیم پیش رو، منافع حزب خود را حفظ کرده و در عین حال جایگاهشان را به خطر نیاندازند؟ مرز بین این دو مورد بسیار باریک است؛ اما قدم‌های سازنده‌ی بسیاری نیز وجود دارند که آن‌ها می‌توانند بردارند. اعضای کنگره می‌توانند درک بهتری از تغییرات اقلیمی و تاثیرات آن بر منطقه و ایالت خود داشته باشند. آن‌ها می‌توانند خطرات و هزینه‌های تاثیر تغییرات اقلیمی بر ایالت و منطقه‌ی خودشان و هزینه‌های کاهش پیامدهای آن را بررسی کنند. نماینده و سناتور هر ایالت، می‌تواند با توجه به تاثیرات احتمالی تغییرات اقلیمی بر کشاورزی، گردشگری، امنیت ملی، ماهیگیری، بیمه، رویدادهای شدید آب‌وهوایی، زیرساخت‌ها و غیره، جلساتی با مشارکت سهام‌داران محلی و دانشمندان برگزار کند و ریسک‌ها و فرصت‌ها را مورد بحث قرار دهند. سرپرست انتخاب‌شده می‌تواند از مقامات دولتی محلی، به‌منظور آمادگی برای تاثیرات تغییرات اقلیمی و به حداقل رساندن پیامدهای منفی آن، حمایت کند.
از زمان گالیله، فاصله‌ی علم و سیاست از بین رفته است. دیدگاهی گسترده از دانش، لازمه‌ی تعامل دانشمندان و سیاست گذاران است؛ چرا که سیاست گذاری و دانش در کنار یک دیگر عمل می‌کنند. موضع کمیته‌های کنگره و دیدگاه‌های خارج از جریان علم آن‌ها، اقدامی غیرمسئولانه نسبت به مردم آمریکا است. تعداد دانشمندان و آموزش‌های آن‌ها، وسعت دیتای مربوط به اقلیم و اندازه‌گیری آن‌ها و پیچیدگی دانش، توجیه دیدگاه‌های افراطی یا نادرست را دشوار می‌سازد. مردم آمریکا لیاقت چیزهای بهتری را دارند. درست است که اختلاف نظرهایی بین دانشمندان وجود دارد، اما همه می‌توانند در ارائه‌ی شهادتی در مورد سطح اطمینان علمی در مورد واقعیت‌ها و خطرهای تغییرات اقلیمی حاضر باشند.
کارلوس کوربلو و تد داچ، از سیاست‌مداران جمهوری‌خواهی بودند که در سال ۲۰۱۱، کمیته‌ی راه حل‌های اقلیمی (CSC) را ایجاد کردند. اقدامی که به تغییر سیاست‌ها در قبال تغییرات اقلیمی انجامید.
هدف CSC، آموزش گزینه‌های اقتصادی و مناسب برای کاهش خطرات تغییرات اقلیمی به اعضای کنگره است. از زمان ۱۱۴ امین کنگره تاکنون، تعداد اعضا به ۶۸ نفر رسیده است و تعداد اعضای هر دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات در آن برابر است. هیچ یک از اعضای این کمیته، در انتخابات سال ۲۰۱۶، به سبب اقداماتشان در علوم اقلیمی، کنار گذاشته نشدند.
اکنون واکنش کارمندان و اعضای کنگره نسبت به نخستین گردهم آیی روز علوم اقلیمی (CSD) تغییر کرده است. شرکت‌کنندگان در گردهم‌آیی روز علوم اقلیمی ملزم شدند تا به مرز میان علم و سیاست احترام بگذارند. به‌دنبال آشکار شدن هدف دانشمندان، بحث‌های جدی در می‌گیرد. دانشمندان می‌توانند با تعاملی موثر در نقش شنونده‌هایی خوب، درکی بهتر از چالش‌های سیاسی که بر سیاست گذاری‌ها تاثیر دارند، به دست آورند.
باید در نظر داشت که تفاوت دیدگاه‌های دانشمندان و سیاست گذاران در مورد خطرات تغییرات اقلیمی، بیشتر از آن که به حقایق مربوط باشد، به سیاست، جامعه و اقتصاد مربوط است. با توجه به این امر، اقداماتی موثر و سازنده پیش روی سناتورها و نماینده‌ها قرار دارد؛ اما نباید از یاد برد که انکار هرگونه خطرات تغییرات اقلیمی، گزینه‌ای قابل قبول نیست.