فرآیندهای طبیعی که طی آن مواد معدنی از لحاظ شیمیایی با گاز کربن دی اکسید ترکیب می‌شوند، روندی کند دارد؛ اما به کمک تکنولوژی می‌توان از این فرایند برای کاهش اثرات منفی انتشار گازها در محیط کمک گرفت، البته باید توجه داشت که امکان کاهش CO2 از این راه با محدودیت‌هایی همراه است و بر اساس ارزیابی‌های جامع هزینه‌ها و امکانات که در ژورنال Environmental Research Letters گزارش شده، نیاز به آنالیز اقتصادی دقیقی دارد.
جسیکا استرافلر، نویسنده‌ی اصلی مقاله می‌گوید:
توافقنامه‌ی پاریس خواستار تعادل بین میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از فعالیت‌های انسانی و تلاش در جهت حذف این گاز از محیط با هدف نهایی حفظ گرم شدن کره زمین تا حد حداکثر دو درجه‌ی سانتی‌گراد است.
بیش از هر چیز دیگر این امر نیازمند کاهش سریع در احتراق سوخت‌های فسیلی مانند زغال سنگ است؛ اما کاهش دادن برخی از انتشارات گازی، نظیر گازهای حاصل از فرآیندهای صنعتی دشوار است؛ بنابراین حذف CO2 از هوا و ذخیره کردن آن به شیوه‌ای سالم، موضوع مورد توجهی است. اگرچه در نگاه اول فرسایش مصنوعی ساده به نظر می‌رسد؛ اما از لحاظ علمی جای بحث دارد. در این زمینه انجام ارزیابی‌های اقتصادی فرایند انجام فرسایش مصنوعی برای تصحیح اثرات اقلیمی این گازها مورد توجه قرار گرفته و انجام فعالیت‌های معدن‌کاری و خرد کردن سنگ‌ها و همچنین انتقال و توزیع آن‌ها از استراتژی‌های پیشنهاد شده در این زمینه است.
بر اساس محاسبات، هزینه افزایش فرسایش به ازای هر یک تن حذف CO2 با استفاده از سنگ دونیت ۶۰ دلار و سنگ بازالت ۲۰۰ دلار آمریکا است. هند، برزیل، جنوب شرقی آسیا و چین مناسب‌ترین مناطق برای انجام این پروژه‌ها هستند.
استراتژی‌های حذف کربن دی اکسید با مصالحه‌هایی هم همراه است. در استراتژی کاشت درخت با هدف جذب CO2 اتمسفر در واقع زمین‌هایی زیادی که می‌تواند به مصارف دیگر برسد، برای کاشت درختان استفاده می‌شود. همچنین ذخیره‌سازی زیرزمینی در مقیاس وسیع از لحاظ مباحث سلامتی مردم می‌تواند مشکل داشته باشد. افزایش فرسایش با انتشار مواد سنگی روی زمین ممکن است راهکار ساده‌تری به نظر برسد؛ اگرچه سنگ دونیت (نوع سنگی که بیشتر متخصصان در مورد آن بحث کرده‌اند) حاوی عناصر مضری همچون کروم یا نیکل است که طی این فرآیند می‌تواند آزاد شود. بازالت از این لحاظ دارای مشکلات کمتری بوده و بیشتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است.
انتشار CO2 در حال حاضر حدود چهل میلیارد تن در سال است؛ طی فرسایش طبیعی در حدود ۱.۱ تن جذب می‌شود. با استفاده از سنگ بازالت میزان حذف گاز کربن دی اکسید، ۴.۹ تن در سال خواهد بود و در صورتی‌که از سنگ دونیت استفاده شود، این مقدار به ۹۵ میلیارد تن می‌رسد. اگرچه در عمل و با در نظر گرفتن تمام جوانب، فقط بخشی از این پتانسیل می‌تواند تحقق پیدا کند.
مناسب‌ترین مناطق برای انجام چنین طرح‌هایی، نواحی گرم و مرطوب به ویژه در هند، بزریل، جنوب شرقی آسیا و چین است.
برای حذف یک میلیارد تن کربن دی اکسید، به بیش از سه میلیارد تن سنگ بازالت نیاز است.
فرسایش مصنوعی حاصل از سنگ بازالت می تواند سالانه ۴/۹ میلیارد تن CO2 را از اتمسفر خارج کند
توربن امان از مؤسسه‌ی زمین‌شناسی دانشگاهی هامبورگ می‌گوید:
پتانسیل سالانه مصرف CO2 توسط نوع سنگ و سرعت فرسایش سنگ‌های استفاده شده، مشخص می‌شود. برای گرفتن یک میلیارد تن CO2، بیش از سه میلیارد تن سنگ بازالت باید پخش شود که این مقدار تقریبا معادل نصف میزان تولید فعلی سنگ جهان است. افزایش فرسایش نه‌تنها عقیده‌ای دور از ذهن نیست؛ بلکه واقعا می‌تواند در سیاست‌های اقلیمی کمک کننده باشد؛ اما هنوز ما به درک کاملی از این فرآیند نرسیده‌ایم. در واقع در این طرح جوانب زیادی درگیر خواهند بود؛ تاثیراتی روی خاک‌های کشاورزی وجود خواهد داشت؛ به‌عنوان مثال خصوصیات آن‌ها تغییر خواهد کرد. البته این امر می‌تواند مفید هم باشد، برای مثال در نتیجه‌ی استفاده از سنگ بازالت مواد مغذی خاصی به خاک اضافه می‌شود و این سنگ همچون کود طبیعی عمل می‌کند.
در مجموع این ارزیابی نشان می‌دهد که افزایش فرسایش به‌ویژه در مورد سنگ‌های بازالتی در بحث حمایت از کاهش تغیییرات اقلیمی، می‌تواند راهکار مفیدی باشد به خصوص برای مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری که دارای بالاترین پتانسیل جذب CO2 هستند؛ البته با در نظر گرفتن هزینه‌های درگیر این کار و حجم وسیعی از سنگ‌ها که باید جابه‌جا شود، هنوز هم این استراتژی نمی‌تواند سهم چندانی در این میان داشته باشد.